Gordijntjes opengetrokken: we zien mooi helder weer vanop ons balkon. Yes! Slapen lukt hier prima. Als je stil bent, kan je een speld horen vallen in je kamer. Geen geluiden van de gang of de buren, zelfs niet van de muziek in de bar. Op naar het ontbijtbuffet in Céleste. Vers fruit, versgeperst fruitsap, pannenkoekjes, verschillende soorten brood, charcuterie, eitjes gebakken of gekookt, spek, yoghurtjes: voor elk wat wils. We laten het ons smaken, energie opdoen voor onze eerste snowboardles. Onze snowboards en boots zitten in afgesloten lockers op de benedenverdieping. Vandaaruit kunnen meteen buitenstappen naar het verzamelpunt voor de lessen. Aangezien we al wat ervaring hebben met snowboarden, ondanks het feit dat ik nooit eerder lessen volgde, zitten we in klas 2. Onze monitor van ESF
heet Sébastien, een geboren en getogen Valmorelien. Als hij de pistes niet als z'n broekzak kent, dan kent niemand ze! Geen busjes of wandeltocht naar het begin van de piste: de pistes beginnen aan het hotel: makkelijker kan niet. We vliegen er meteen in. Hoewel het voor mij twee jaar geleden is, en ik zeker geen durfal ben, kan ik nog net volgen met de groep op niveau twee. Het zonnetje schijnt heerlijk en de sneeuw ligt er prima bij: met dank aan de sneeuwstorm van vorige week. Van lift naar piste, naar piste naar lift... nergens moeten we wachten, alles gaat vlot. Genieten!
De voormiddag vliegt om, en 's middags houden we alweer halt aan de 'club' voor het middageten. Opnieuw kunnen we kiezen uit verschillende soorten gegrilde vis, vlees, tempura van groentjes, rauwe groentjes, soep... Maar niet te lang kiezen, want de namiddaglessen wachten! Opnieuw vliegen we van piste naar piste, tot onze energie stilaan op raakt. Terug in de lockerkamer gooien we de natte boots uit en steken we onze voetjes weer in soepele sportschoentjes om snel naar de kamer te gaan om onze bikini aan te trekken. We lazen immers dat er een hammam aan het zwembad was: ideaal om de stijve koude spieren op te warmen en los te maken. Het stoombad is heerlijk warm, het is er zo zalig dat je bijna zou wegdutten. Na een kwartiertje stomen kan je je afspoelen onder een van de regendouches bij het zwembad. Helemaal ontspannen kan je terug naar je kamer om je klaar te maken voor een gezellig avondje in de bar...
's Avonds in de bar sloven de animatoren zich uit om je te amuseren. Deze avond wordt geen moeite gespaard om je terug te brengen naar de fifties, sixties, seventies, eighties, nineties en het nieuwe millennium. Jurkjes met pailletten, pruiken in alle kleuren en maten, gekke brillen en hemdjes, en houten gitaren lieten de sterren van weleer herleven op de podia. Voor elk millennium werd er ook een dansje aangeleerd dat iedereen kon meedansen. En dat bleek een groot succes: de hele dansvloer stond telkens vol. Ze kennen hier iets van sfeer maken!
We doen ons voor de laatste keer tegoed aan het uitgebreid ontbijtbuffet in restaurant Les Cerfs en gaan voor een laatste keer op pad met monitor Sébastien. We proberen tijdens de momenten dat ons de laatste kneepjes aangeleerd worden nog volop te genieten van de zon. Maar België roept: onze ingepakte tassen staan al in de koffer wanneer we van de piste afkomen. Mijn reisgenote kan het ook in de namiddag nog niet laten om de piste op te gaan, ik verkies een laatste loungemoment in de bar met een boekje, een beetje uitrusten voor we de vermoeiende reis naar huis weer aanvatten.
Bij het naar beneden rijden zien we de mist in het dal al voor ons opdoemen en nemen we met spijt in het hart afscheid van Valmorel en Club Med. We zullen de zon, de luxe en service van de G.O.'s zeker missen wanneer we weer thuis zijn! 
